بسم الله الرحمن الرحیم 

سالهای سال ،ظلمت بود و سیاهی،تنها صدای یک خنده طنین انداز بود.صدای خنده شیطان، شیطان خوشحال بود و مغرور،جهان را تحت سیطره خود گرفته بود و هیچ هم آوردی نداشت تا اینکه خداوند متعال که رحمتش بی پایان است،بار دیگر رحمتش شامل حال آدمیان شد.

مردی بر تارک دنیا درخشید و نوری پدیدار شد.  مردی از تبار پاک رسول الله (صلّی الله علیه و آله)، مردی که نشان از شجاعت آباء و اجدادش داشت و علی گونه برای عدالت قیام کرد.مردی که جهانی را متحیّر ساخت و آزادمردان جهان با شنیدن نامش سر تعظیم فرود می آورند.

مردی که مانند خورشیدی بر بام ایران نشست و کلام الله را در میان این مردم عدالت خواه و حق جو زنده کرد. مردمی که لبریز از عشق به اهل بیت (علیهم السلام) بودند و حماسه کربلا در روح و جانشان اثر کرده بود.

او آمد و با دم مسیحایی اش ایمان را به وجد آورد.مردم یکدل و یکپارچه شدند آنچنان که خداوند متعال می فرماید:«واعتصموا بحبل الله و لاتفرّقوا». او آیه ای از آیات خدا بود.آیه ای که با آمدنش لبخند شیطان محو شد.آیه ای که با آمدنش انسانیت جان گرفت و بار دیگر در ذهن ها تداعی شد :«یدالله فوق ایدیهم»

روحشان شاد و یادشان جاوید